کشورهای اروپایی برای به حداقل رساندن تعداد حیوانات  بلا صاحب و از جمله سگ‌ها از استراتژی‌های متنوعی استفاده می‌کنند که شامل عقیم‌سازی، افزایش ظرفیت پناهگاه‌ها و بهبود شرایط آنها، ریزتراشه‌گذاری، آموزش صاحبان حیوانات خانگی و…. است.

دکتر مرتضی توکل‌نیا  کارشناس اداره تشخیص و درمان اداره کل دامپزشکی گیلان در نوشته زیر به بیان دیدگاه خود دراین مورد پرداخته است:

نمی‌دانم چرا از اطلاق صفت ولگرد به سگ‌های بدون صاحب بدم می‌آید.

ولگرد بار منفی دارد و انگار هر بلایی سرشان بیاید حقشان است.

اما اگر به چهره بیشتر این سگ‌های تنها و بلاصاحب داخل شهرها نگاه کنید، نگاهی رنجدیده و معصوم دارند؛ به سادگی با شما دوست می‌شوند و با اندک ملاطفتی روی زمین ولو می‌شوند تا نوازششان کنید.

برخلاف سگ‌های آپارتمانی که شیطنت از صورتشان می‌بارد و جایزه و تشویقی می‌خواهند، اینها از شما چیزی نمی‌خواهند.

حتی به غذای شما هم چشم ندارند، البته تا زمانی که با غذا دادن روزانه، آنها را شرطی و وابسته به خود نکنید.

پدیده‌ای که در کشورهای توسعه یافته ممنوع بوده و اغلب مردم ما از عواقب آن آگاهی چندانی ندارند.

خب، اصلاً چرا آنها را «سگ‌های آزاد» ننامیم که دست روزگار و تغییرات فرهنگی جامعه آنها را به ما نزدیک‌تر کرده است یا اصلاً ما به آنها نزدیک‌تر شده‌ایم، نه آنها به ما.

کوچک که بودیم، هیچ سگی دور و بر ما نبود چون با چوب و سنگ آنها را می‌راندیم، اما حالا اگر نگوییم همه، اما خشن‌ترین افراد نیز نگاه دلسوزانه‌ای به آنها دارند.

کنار هر خانه‌ای و مغازه‌ای سگی یا گربه‌ای خوابیده. اسم دارند، به آنها غذا می‌دهند، حمایتشان می‌کنند و بنابراین به ما نزدیک‌تر شده‌اند.

حالا از آن ور بوم داریم می‌افتیم. تعدادشان زیاد شده؟ بله. خطراتشان بیشتر شده؟ بدون شک بله. اما با این وصف نمی‌شود کمر به نابودی‌شان بست.

از این رو که در سالیان دور که کمیته اتلاف سگ‌های ولگرد در وزارت کشور شکل گرفته بود، به قول مدیر کل اسبق دامپزشکی گیلان آمار اتلاف و کشتار سگ‌های آنها حتی از آمار سگ‌های تلف شده در اثر تصادفات جاده‌ای هم کمتر بود.

یکی هم به این علت که نیروی انتظامی و شکارچیان محلی هم به دلایل انسانی و فرهنگی تمایلی به این کار نداشتند.

حالا که بخاطر تغییر نگاه مردم و فشار گروه‌های حمایتی، کشتن سگ‌ها اساساً پدیده‌ای غیرانسانی تلقی می‌شود.

پس بهترین راه برای دفع خطرات احتمالی آنها در حال حاضر همین جمع‌آوری، عقیم کردن، واکسیناسیون و رهاسازی آنها با هدف کاستن از جمعیت سگ‌های بلاصاحب است و البته در پاره‌ای موارد به ناچار حذف فیزیکی آنها با روش‌های انسانی و در عین حال با پیشبرد برنامه‌های ترویجی و آموزشی.

اما به نظر می‌رسد برای تحقق آن راه درازی در پیش است و سرعت زاد و ولد سگ‌ها و تغییر نگاه مردم کمیته‌های ساماندهی سگ‌های بلاصاحب را بدجوری جا گذاشته است. مشکل کجاست؟ نبود دید علمی؟ نبود بودجه کافی؟ نبود رهبری واحد؟ فقدان استراتژی مناسب و شیوه کار منطقی و یا ندیدن مردم؟ …

نهایتاً به نظر می‌رسد جلسات کمیته‌های ساماندهی سگ‌های بلاصاحب که بیشتر محل زورآزمایی ارگان‌های مرتبط است تا محلی برای هم‌اندیشی و ارائه راهکارهای مناسب و منطقی، خودش هم سروسامانی ندارد.

اصلا از کمیته‌ای که خود این حیوانات نماینده‌ای ندارند، چه چیزی می‌خواهد در بیاید؟ محیط زیست که اعلام کرده اینها جزو حیات وحش نیستند؛ دامپزشکی که می‌گوید مسئولیت من تنها متوجه سگ‌های نگهبان و گله و خانگی است؛ شهرداری‌ها هم که کلاً اینها را جزو آفات حیوانی محسوب می‌کنند.

اگرچه به لحاظ قانونی مدیریت سگ‌های بلاصاحب با شهرداری‌هاست اما آنجا هم مدیریت واحد و برنامه مدونی دیده نمی‌شود و هر از چندگاهی در فضای مجازی پناهگاه‌های غیربهداشتی شهرداری‌ها و شیوه‌های غیرانسانی برخورد با این حیوانات داد عده‌ای را در می‌آورد.

حتی در یک نظر بدبینانه هدف برخی شهرداری‌ها از جمع‌آوری سگ‌ها، تجمیع و شیوع بیماری‌های واگیر با هدف توجیه کشتن آنهاست تا چیز دیگر.

ورود دادستانی‌ها هم اگر چه به لحاظ دستوری و قانونی منجر به فعالیت دوچندان ادارات ذی‌ربط علی‌الخصوص شهرداری‌ها می‌شود اما در مجموع ورود خودش هم بی‌ربط است.

در این بین نادیده گرفتن نگاه مردم عادی و همچنین نگرش کاملاً منفی بر فعالیت گروه‌های حمایتی بر پیچیدگی‌های موضوع می‌افزاید.

اگرچه برخی از این گروه‌های حمایتی هم راه خودشان را می‌روند و گوششان به حرف هیچ‌کسی منجمله سازمان دامپزشکی و… هم بدهکار نیست، با این حال بسیار مردمی هستند که از نان روزانه خودشان می‌زنند تا با خریدن غذای خشک و نوازش آنها و بازخورد مثبتی که از این حیوانات می‌گیرند، اندکی از استرس‌های روزانه خود بکاهند. همچنین مردمی که حیوانات محیط اطراف خود را با هزینه شخصی خود به کلینیک‌های دامپزشکی می‌فرستند تا عقیمشان کنند و یا تیمارشان کنند (بر اساس یک تخمین، تنها طی یک سال گذشته در شهر رشت تعداد بالغ بر ۵۵۰ قلاده سگ بلاصاحب با هزینه شخصی توسط مردم و گروه‌های حمایتی عقیم شده و رهاسازی شده‌اند. این تعداد بجز عقیم‌سازی توسط گروه‌های حمایتی طرف قرارداد با شهرداری‌ها است).

«اسکار» یکی از سگ‌های رها در پارک شهر رشت بود. سگی ابرو نارنجی، محلی، باوقار و با محبت که اولین بار که زمان کرونا دیدمش، احساس کردم از خانه‌ای رانده شده است.

او همراه بانوان پارک که در حال دویدن بودند، می‌دوید و دوست داشت نوازشش کنند.

نهایتاً با یکی از بانوان پارک جور شد و آن خانم اسمش را گذاشت «اسکار» و به عبارتی مامانش بود.

خانم من هم که دوست آن بانو بود، یه جورایی خاله‌اش می‌شد و من هم به حساب شوهر خاله اسکار بودم و او توی پارک برای خودش کس و کاری داشت.

اسکار اما کم کم از نفس می‌افتاد و یکی از چشم‌هایش گود رفت. گوشه‌ای می‌خوابید و لاغری و ترشحات چشمی همه را نگران کرده بود. تا اینکه که با راهنمایی من بانوان پارک آن را به یک کلینیک دامپزشکی بردند (آقایان پارک که هیچ! فقط نظریه می‌دادند).

بیماری را «دیستمپر» تشخیص دادند و به او سرم و دارو تزریق کردند اما بردن روزانه او به کلینیک و سرم‌تراپی سخت و هزینه‌بردار بود.

این مسئولیت را یک خانم حامی حیوانات به عهده گرفت و نهایتاً او را به یک پانسیون غیرمجاز مخصوص نگهداری حیوانات بیمار بردیم که با مدیریت خوب یکی از تکنسین‌های دامپزشکی زیر نظر دامپزشک بود.

تحت نظر دامپزشک درمان‌ها موفقیت‌آمیز واقع شد و پس از چند روز آثار بهبودی در او هویدا شد.

اما دیگر محیط اسارت را تحمل نمی‌کرد و مجدداً به پارک شهر رشت برگردانده شد.

لیکن رفتارش عوض شده بود، پرخاشگری می‌کرد و به بچه گربه‌های پارک حمله‌ور می‌شد.

نهایتاً همان خانم حامی آن را از پارک خارج کرد و پس از واکسیناسیون هاری به یک نفر سپرد که دارای خانه ویلایی و باغ بود.

از من می‌پرسید دوره نقاهت بیماری دیستمپر آیا اجازه می‌داد آن را مجدداً رها کنیم؟ جواب من این است که نه! حرف حساب جواب ندارد اما راه دیگری هم وجود نداشت. هیچ کس تمایلی به یوتانزیا نداشت.

اما اسکار برای من نماد تغییر نگاه مردم به حیوانات، همکاری و همبستگی بین مردم عادی، یک گروه بدون حاشیه حامی حیوانات، کلینیک‌های دامپزشکی و پانسیون نگهداری حیوانات بیمار شد.

نقش من به عنوان یک دامپزشک دولتی که به صورت اتفاقی در این رخداد قرار گرفتم، تنها ارتباط دهنده این گروه‌ها بود که خوشبختانه منجر به بهبودی سگ مبتلا به دیستمپر شد. اما در پس این ماجرا من به چند نکته و ظرفیت در زمینه ساماندهی سگ‌های بلاصاحب و رها پی بردم.

۱- ظرفیت مردمی که می‌توانند بنا بر حس حیوان‌دوستی خود کارهای زیبایی انجام دهند. این مردم البته در خطر بیماری‌های مشترک هستند. گاهی کارهای افراطی می‌کنند و نیاز به آموزش و راهنمایی دارند.

۲- ظرفیت شبکه گروه‌های حمایتی در ارائه خدماتی نظیر حمل سگ‌ها به کلینیک‌ها، عقیم‌سازی و تیمار سگ های بیمار و پیدا کردن اشخاص و اماکنی برای نگهداری این‌گونه حیوانات بدون چشمداشت از منابع دولتی. شاید که در این بین برخی نیز متنفع شوند چون به هر حال کاری است شاق و بعضاً خطرناک! اینها نیز نیاز به راهنمایی و آموزش و مدیریت دارند.

۳- ظرفیت برخی کلینیک‌های دامپزشکی در ارائه خدمات ارزان‌تر و شایسته تقدیر برای سگ‌های رها و انتظار حمایت دولتی از آنها در زمینه اعطای تسهیلات و واکسیناسیون رایگان ویژه سگ‌های بلاصاحب و عقیم شده در کلینیک‌ها

۴- اهمیت وجودی و ظرفیت بالای پانسیون‌های مجاز و بهداشتی نگهداری حیوانات سالم و بیمار (در حال حاضر مکان‌های نگهداری غیرمجاز حیوانات به محلی برای انتقال بیماری مبدل شده است)

۵- نقش دامپزشکی به عنوان رهبر: ارائه راهکارها، شناسایی گروه‌ها، قانونمند کردن فعالیت‌ها و هماهنگی بین اجزا

دکتر مرتضی توکل‌نیا  کارشناس اداره تشخیص و درمان اداره کل دامپزشکی گیلان

با حیوانات مهربان باشیم:بسیاری از حیوانات خانگی و غیره توسط افرادی که دارای بیماری های روانی خطرناک هستند مورد آسیب های جدی قرار می گیرند.

بسیاری از افراد که وقتی زورشان به یکدیگر نمی‌رسد، عصبانیت‌شان را بر سر یک حیوان بی‌زبان بی‌گناه خالی می‌کنند و می‌خواهند با آزار آن حیوان، طرف مقابل را عصبانی و ناراحت کنند و از او انتقام بگیرند.
بحرانی به نام «حیوان‌آزاری»! گروکشی و گروگان‌گیری در تاریخ روابط انسانی هم در بُعد فردی و هم اجتماعی و سیاسی یک روش برای رسیدن به هدف است.
سارقی کودک یک خانواده سرمایه‌دار را می‌رباید و در ازای آزادی‌اش، پول قلمبه‌ای را طلب می‌کند.
یا این‌که یک گروه تروریستی علیه یک دولت، گروگان‌گیری می‌کند و مسئولان دولتی را تهدید به شکنجه و آزار گروگان فوق می‌کند.
اما حالا و در دوران مدرن که آدم‌ها حیوانات را پس از اهلی‌کردن، خانگی کرده‌اند، گروگان‌گیری و گروکشی به حیطه این موجودات کشیده شده و انتقام‌گیری‌های بین آدم‌ها با آزار آن‌ها انجام می‌شود.

یک اختلال در شخصیت

نحوه برخورد هر فرد با یک موجود زنده که از یک‌سو هیچ دخالت یا نسبتی با مشکلات انسان ندارد و از سوی دیگر توان دفاع از خود را نیز ندارد، از چند منظر قابل بحث است. روانشناسان معتقدند حیوان‌آزارها از نوعی اختلال شخصیت رنج می‌برند و یکی از علائم هشداردهنده شناسایی اختلالات روان در انسان‌ها، شکنجه و کشتار حیوانات است؛ رفتاری که به آن «جنون حیوان‌آزاری» و به عبارت دیگر لذت‌بردن از تماشای درد و شکنجه حیوانات می‌گویند.

به گفته آن‌ها، حیوان‌آزارها چون به ‌لحاظ روانی طبیعی نیستند؛ به‌طور یقین دچار مشکلات شخصیتی دیگری نیز هستند و اغلب، حتی در خانه‌های خودشان، به آزار و اذیت افراد خانه، مخصوصا کم سن‌وسال‌ترها و آن‌هایی می‌پردازند که قدرت دفاع از خود را ندارند.

نداشتن کرامت انسانی

گاهی این حرکات با این هدف است که افراد با شخصیت‌های سرخورده که خود نیز به‌طور قطع تحت «خشونت» بزرگ شده‌اند و کرامت نفس‌شان لگدمال شده و تحقیر شده‌اند، می‌خواهند خودشان را بزرگ نشان داده و از فرد مقابل، انتقام‌گیری کرده یا باج بگیرند. این‌ها دارای عقده‌های روحی ـ روانی هستند که آن‌را بر افراد ضعیف‌تر از خود تخلیه می‌کنند. آن‌ها با این کار حس می‌کنند خیلی قوی هستند و حقارت خود را پشت این احساس مخفی می‌کنند.

طغیان عقده‌های روانی

روانشناسان می‌گویند افرادی که اقدام به حیوان‌آزاری می‌کنند فرایندی را طی کرده‌اند تا به این درجه از نابهنجاری رسیده‌اند. پروین ناظمی، روانشناس در این‌باره معتقد است: «حیوان‌آزارها حتی به‌جز این رفتارها، مشکلات شخصیتی دیگری هم دارند. برای نمونه می‌خواهندخودشان را بزرگ نشان دهند یا وقتی زورشان به کسی نمی‌رسد، عقده‌هایشان را روی ضعیف تر از خودشان نشان می‌دهند و سراغ حیوانات بی‌دفاع می‌روند و با این‌ کار حس می‌کنند خیلی قوی هستند و حقارت‌شان پشت این احساس پنهان می‌شود؛ درحالی‌که در اصل، حیوانات، همسایگان ما در این کره خاکی هستند. مادر یک گربه هم یک مادر است، یک انسان با روانی سالم هرگز به فکر آزار یک بچه گربه نمی‌افتد.»
عدم جرم‌انگاری حیوان‌آزاری و نبود قانون لازم

پروین ناظمی، روانشناس در ادامه یکی از علت‌های مهم شیوع حیوان‌آزاری در جامعه را «نبود قانون مدون برای حمایت از حیوانات» و «عدم جرم‌انگاری حیوان آزاری» عنوان می‌کند.

او می‌گوید: «با توجه به وقوع حوادث و جنایات در قالب حیوان‌آزاری، مراجع قضایی صرفا نباید به جریمه‌های نقدی و حبس اکتفا کنند؛ بلکه با ارجاع مجرمان به روانشناسان و روانپزشکان و درمان مشکلات روانی آن‌ها، جلوی عواقب بعدی ماجرا را بگیرند.»

این روانشناس یادآوری می‌کند: «براساس بررسی‌ها و آمارها، بسیاری از مجرمان خطرناک سابقه حیوان‌آزاری در دوران کودکی داشته‌اند. بنابراین بعید نیست یک بیمار حیوان‌آزار به‌جای حیوان، یک بچه، زن یا یک مرد را هدف قرار دهد و دست به اعمال خشونت‌آمیز و قتل‌های فجیع بزند. در این میان نباید فراموش کنیم ممکن است این افراد از لحاظ ظاهری، شخصیتی متعادل داشته باشند؛ اما حیوان‌آزاری دلیل موجهی بر بیماری آن‌هاست؛ هر چند در بیشتر موارد، فرد حیوان‌آزار، به‌ویژه در معاشرت‌های مداوم، تعادل روانی ندارد.»

ناظمی تاکید می‌کند که چنین فردی، یک بیمار مبتلابه اختلالات روانی به حساب می‌آید حال می‌خواهد خفیف یا شدید باشد. چنین فردی، نیازمند دارودرمانی همراه با گذراندن جلسات روان‌درمانی است.

زمینه‌ای برای جنایات آینده

آمارها نشان می‌دهد حدود ۹۰درصد از جنایتکاران، در کودکی از شکنجه دادن و کشتن حیوانات لذت می‌بردند که این موضوع در سابقه قتل‌های زنجیره‌ای توسط کارشناسان تایید شده است.
همچنین تحقیقات نشان می‌دهد بیشتر قاتلان زنجیره‌ای یا افرادی که رفتارهای خشونت‌آمیز در مقابل همنوعان خود داشته‌اند در کودکی و نوجوانی و حتی بزرگسالی، در معرض خشونت‌های بسیار شدید و حتی تجاوز قرار گرفته‌اند.

به همین دلیل در کشورهای توسعه‌یافته این رفتار جرم تلقی می‌شود و برای آن مجازات در نظر می‌گیرند؛ چراکه این نوع خشونت‌ها در صورت عدم پی‌گیری و درمان نشدن، تهدیدی جدی برای سلامت روانی جامعه محسوب می‌شود.

به گفته روانشناسان، شخصی که مرتکب شکنجه‌های فجیع و دردناک حیوانات می‌شود از درجه شدیدی از «زوسادیسم» رنج می‌برد و علاوه بر دارودرمانی و رفتاردرمانی، باید در مراکز درمانی بستری شده و مدتی طولانی، تحت درمان باشد.

با این همه تمام نظریه‌های جامعه‌شناسی بر این باورند که قوانین به تنهایی نمی‌توانند از عهده منع حیوان‌آزاری یا هر نوع بزه دیگر برآیند و باید همراه با تدوین، تصویب و اعمال قانون، به جامعه آموزش داده شود.

در این راه، سازمان‌های مردم ‌نهاد و کنشگران فعال حوزه حقوق حیوانات، می‌توانند قدم‌های بزرگی را برای آموزش رفتار درست با حیوانات به گروه‌های مختلف شهری و روستایی بدهند و نقشی موثر در راستای کاهش حیوان‌آزاری در جامعه ایفا کنند./همشهری آنلاین

داشتن حیوان خانگی برای هر انسانی میتواند لذت بخش و هیجان انگیز باشد. 

اما این هیجان و لذت تا چه زمانی ادامه دارد؟ ایا همیشه از داشتن حیوان خانگی لذت میبریم؟

دوستان عزیزم توجه داشته باشید نگهداری از حیوان خانگی اعم از سگ،گربه،پرنده و….. مسئولیت بسیار سنگینی است.

نگهداری از حیوان خانگی دارای مصائب بسیاری است که شامل هزینه و صرف وقت زیادی است.

اگر شاغل هستید و ساعت طولانی بیرون از منزل بسر میبرید فکر آوردن حیوان خانگی را ازسرخود بیرون کنید.

دوست من به این نکته توجه داشته باش حیوان خانگی مانند نوزادی است که هرگز بزرگ نمیشود.

همانطور که یک نوزاد به مراقبت و توجه زیادی نیاز دارد حیوان هم همینطور است.

بسیاری تصور میکنند که حیوان نیازی به مراقبت ندارد این تصور بسیار غلط و دور از انصاف است.

 

نگهداری از سگ:
چند لحظه صبر کنین! قبل از اینکه سرپرستی سگ را به عهده بگیرین؛ باید مطمئن بشید؛ که می دونین چطوری از دوست جدید تون به درستی مراقبت کنین و درست همین جاست که ما وارد می شیم.
توی این راهنما می خوایم یه نگاه کامل و عمیق به نگهداری از سگ و مالکیتش داشته باشیم و بهتون هر چیزی که لازمه تا یه حیوان خونگی رو خوشبخت کنه، بگیم.
همیشه یادتون باشه: اگه تو فکر نگهداری سگ جدید هستین؛ ما شما رو تشویق می کنیم تا به پناهگاه های اطراف شهر سر بزنین و سگ های قابل پذیرش رو جست و جو کنین.

سگ ها به طور طبیعی موجوداتی اجتماعی هستن؛ بنابراین حیوانات خانگی خیلی خوبی به شمار میان.
از اونجایی که این حیوانات هوش زیادی دارن؛ سطح بالایی از تعامل رو ارائه می دن و اگه به طور روزانه براشون وقت بذارین و آموزش شون بدین، خیلی زود پیشرفت می کنن.
به همین دلیل اگه زندگی پر مشغله ای دارین، اغلب سفر می کنین و برای مدت طولانی خونه نیستین، ممکنه مراقبت از سگ گزینه مناسبی براتون نباشه و شاید بهتره که تجدید نظر کنین!

برخلاف گربه ها، بیشتر سگ ها نیاز به تعامل اجتماعی با مردم و سگ های دیگه دارن و به طور ایده آل صاحب سگ باید ۱ تا ۲ ساعت از روز رو به حیوون خونگیش اختصاص بده. این زمان رو می تونین بین پیاده روی، تمرین و زمان بازی تقسیم کنین؛ اما بخش مهم قضیه اینه که شما هر روز با سگ تون وقت بگذرونین.

سگ ها علاوه بر تعامل اجتماعی، نیازهای روزانه مختلفی دارن. بیشتر سگ ها ۲ یا ۳ بار در روز باید غذای سگ بخورن و حداقل چند بار در روز نیاز به پر کردن کاسه آب دارن. یکی از مهم ترین اصول نگهداری سگ اینه که مطمئن بشین به اندازه کافی غذا و آب می خورن.

توله سگ های ۸ تا ۱۲ هفته ای به چهار وعده غذایی در روز نیاز دارن.
به توله سگ های ۳ تا ۶ ماهه سه وعده در روز غذا بدین.
به توله سگ ها از ۶ ماه تا ۱ سال دو وعده در روز غذا بدین.
هنگامی که سگ شما به اولین تولد خودش رسید، یک وعده غذایی در روز معمولا کافیه.

برخی از سگ‌ ها، از جمله سگ‌ هایی با نیش های بزرگ‌تر یا اونایی که مستعد نفخ هستن، بهتره با دو وعده غذایی کوچک‌ تر در روز تغذیه بشن.
فعالیت بدنی نیاز هرروزهه سگ ها
ونا هرروز به ورزش کردن نیاز دارن اما میزانش کاملا به نژادی که دارن بستگی داره. نگهداری از سگ‌ هایی مثل لابرادور و … به چندین ساعت ورزش شدید در روز نیازمنده. پیاده‌روی، بازی کردن چند بار در روز برای رفع نیاز های فعال‌ترین نژادها ضروریه.

اگر خودتون چندان فعال نیستین، بهتره نگهداری از سگ هایی با نژاد آروم تر مثل: پاگ، مالتیز یا پامرانین رو امتحان کنین. سگ‌ های کوچک تر معمولا برای افرادی که در آپارتمان‌ها زندگی می‌ کنن و یا نمی‌ تونن بیشتر از ۱ یا ۲ بار همراه سگ پیاده‌روی کوتاه بکنن، نژادهای بهتری هستن. بهتره قبل از اینکه مسئولیت مراقبت از سگ رو به عهده بگیرین؛ تطبیق داشتن انرژی خودتون با حیوان خونگی تون رو در نظر بگیرین تا در کنار هم خوشحال تر باشین.
واما هزینه های نگهداری از سگ ها:
یکی از دلایل اصلی که مردم نگهداری سگ ها رو متوقف می کنن و اونا رو توی پناهگاه رها می کنن، پوله. بسیاری از مردم نمی دونن که داشتن یک سگ چقدر می تونه پر هزینه باشه و به همین دلیل هم نمی تونن به درستی از یک سگ مراقبت کنن. هزینه های اصلی مراقبت از سگ عبارتند از:

هزینه اولیه ایجاد فضایی برای مراقبت سگ
هزینه مکرر غذای خشک سگ با کیفیت
هزینه غیرقابل پیش بینی دامپزشکی
ظرف غذا و کاسه آب
اسباب بازی از جمله اسباب بازی های جویدنی ایمن
برس و شانه برای نظافت، از جمله شانه کک
افسار ( برای آشنایی بیشتر می تونین مقاله های معرفی کامل انواع قلاده سگ و ۸ نوع بند قلاده سگ رو مطالعه کنین.
حامل (برای سگ های کوچکتر)
باکس سگ ( برای تربیت )
تخت با پتو یا حوله گرم
مسواک سگ
هزینه های غذای سگ

غذا بالاترین هزینه تکراریه شماست و می تونه دقیقا اندازه هزینه خورد و خوراک یک بچه آدمیزاد گرون باشه، به خصوص اگر سگ بزرگتری داشته باشین. سگ های کوچک تنها به ¼ فنجان تا ۱ فنجان غذا در روز نیاز دارن، در حالی که سگ های بزرگتر می تونن تا ۳ فنجان غذا در روز بخورن.
هزینه های نظافت سگ

در نهایت، بیشتر سگ ها برای تمیز و سالم نگه داشتن مو هاشون نیاز به آرایشگر دارن. حتی اگه خودتون مو های سگ رو شانه بزنین و بشورین، مراقبت و کوتاه کردن از ناخن می تونه مشکل باشه و معمولا بهترین کار اینه که توسط یک متخصص انجام بشه؛ چون ناخن سگ ها رگ های خونی حساسی داره که اگه آسیبی ببینن باعث ایجاد درد و خونریزی می شه. اگر سگی با موی بلند دارین یا سگی با کت ضخیم که نیاز به مراقبت منظم داره، هزینه های نظافت و کوتاهی مو ها و ناخن ها ممکنه کمی سنگین بشه.
نیاز های دیگر سگ خانگی:
همونطور که خودتون می دونین سگ ها به تحرک ذهنی نیاز دارن و زمان بازی بهترین راه برای آروم کردن نیاز شون به تحرکه. سگ ها به یک سطل بزرگ پر از اسباب‌بازی نیاز ندارن، اما داشتن ۱ یا ۲ اسباب‌ بازی می‌ تونه کمک زیادی به شاد و خسته شدن شون بکنه. ما تعداد کمی از اسباب‌بازی‌ ها رو بهتون توصیه می‌ کنیم:

توپ یا دیسک ( برای پرت کردن و آوردنش توسط سگ )
چیزی مناسب کشیدن مثل اسباب‌ بازی هایی به شکل طناب
عروسک نرم برای جویدن یا بغل کردن

همچنین برای نگهداری سگ به یک برس مخصوص نیاز دارین؛ تا مو های سگ رو بدون گره و صاف نگه دارین. مطمئن بشین که یک برس بدون داشتن دندانه های تیز تهیه می کنین؛ چون بعضی از برس ها ساینده هستن و می تونن پوست سگ شما رو تحریک کنن.

تخت سگ از نظر فنی ضروری نیست، اما دردسر ایجاد یک مکان دنج برای سگ رو از همون ابتدا رفع می کنه. تخت های سگ در اشکال و اندازه های مختلف ساخته شدن و در برابر سایش و پارگی حفاری مقاوم هستن.
همونطور که خودتون می دونین سگ ها بسیار به عشق و محبت شما وابسته هستن بنابراین در موضوع مراقبت از سگ خیلی مهمه که اونا رو بخشی از خانواده تون بدونین و باهاشون ارتباط بگیرین. همچنین مهم ترین کار برای نگهداری سگ یا توله سگ بردنش پیش دامپزشک برای واکسیناسیون ( به طور معمول واکسن ها سالی یکبار یا هر ۳ سال یکبار تجویز می شن ) و گرفتن درمان‌ مناسب پیشگیری از انگل و کنه هستش. چک آپ مرتب رو حتما در برنامه نگهداری از سگ تون داشته باشین تا خدای نکرده سگ به بیماری خاصی دچار نشه. به علاوه یه دامپزشک خوب همچین ویژگی هایی داره:

۲۴ ساعته و آخر هفته ها هم در دسترسه تا اگر موقعیت اورژانسی ای پیش اومد، بهش اطلاع بدین.
به سوالاتتون در تمام زمینه های نگهداری سگ با حوصله و کامل جواب می ده. پاسخ هاش مناسب و گره بازکنه.
سرش خیلی شلوغ نیست و می تونه طبق زمان بندی سگ رو معاینه کنه.

دهکده مهربانی چیتگر:آنها ثانیه‌ها را می‌شمارند تا کسی به سراغشان بیاید و این در را باز کند و بگوید «تو از امروز با من زندگی می‌کنی» ولی افسوس بیشتر آنها فقط زمانی از در بیرون می‌روند که یا بیمار شده اند و یا به کام مرگ فرو رفته اند.

تعداد ۷۰۰ سگ مهربان از توله گرفته تا سگ بالغ در پناهگاه  دهکده مهربانی زندگی درحصار را سپری میکنند.

با وجود اینکه حامیان مهربان مادرانه و پدرانه به آنها رسیدگی میکنند اما همواره رویای آزادی و داشتن زندگی بدون جنگ و دعوا و صدمه دیدن را در سرمی پروانند.

اگر به نگهداری حیوان خانگی علاقمند هستیدو امکانات نگهداری از این موجود سراسر وفا و عشق را دارید همین امروز جهت به سرپرستی گرفتن این مخلوقات خداوند اقدام کنید.

لطفاً هیچ وقت سگ یا گربه نخرید.

خریداری سگ و گربه حمایت از کسانی است که برای سودجویی اقدام به توله‌کشی پی در پی از سگ‌ها و گربه‌های به اصطلاح نژاددار می‌کنند. اینها دقیقاً کسانی هستند که به مشکل سگ‌ها و گربه‌های بیخانمان دامن می‌زنند چون هر ساله تعداد زیادی سگ و گربه را روانۀ بازار می‌کنند که بیشتر اینها در نهایت از خیابان‌ها و خانه های حیوانات پناهگاهها سر در می اورند.

توله‌کشی چیست؟

توله‌کشی فرایندی سودجویانه‌ است که در آن سگ‌ها و گربه‌ها مجبور به تولید مثل‌های متوالی می‌شوند. این تجارت سیاه، حیوان مادر را به انواع بیماری‌های سخت مبتلا می‌کند.

چرا توله کشی کاری غیراخلاقی است؟

توله کشی عملی بسیار غیر اخلاقی و مصداق حیوان آزاری است.